Pruska administracja morska zdecydowała o budowie latarni morskiej na Mierzei Wiślanej, na 29 metrowej wydmie, położonej 300 metrów od Krynicy Morskiej. Po zaakceptowaniu projektu 29 metrowej wieży z budynkiem technicznym, przystąpiono do budowy, którą zakończono po roku. Została ona zbudowana przez elbląskiego rzemieślnika Edwarda Stacha. 1 maja 1895 roku światło na krynickiej latarni rozbłysło po raz pierwszy. Na czworokątnym cokole stała 19 metrowa, okrągła, ceglana wieża zakończona ośmiokątnym granitowym gzymsem i laterną w kolorze szarym. Na laternie zainstalowano obrotowy aparat Fresnela III klasy z niemieckiej firmy Picht & Co. zasilany początkowo olejem, później benzolem, gazem, aż do 1938 roku, kiedy wprowadzono zasilanie elektryczne.

 

3 maja 1945 roku, zaminowana przez wycofujących się Niemców, latarnia uległa zniszczeniu, grzebiąc pod swoimi gruzami kilku żołnierzy radzieckich.

Przez kolejne prawie trzy lata, Krynica Morska nie posiadała oznakowania nawigacyjnego. W 1948 roku, decyzją Gdańskiego Urzędu Morskiego, zainstalowano prowizoryczne światło o widzialności 10 Mm na wieży domu wczasowego „Bałtyk” (dawny hotel „Kaiserhof”). Światło to widoczne było z Zatoki Gdańskiej i miejscowości po drugiej stronie Zalewu: Tolkmicka, Fromborka i Suchacza.

Trzy lata później ukończono budowę nowej latarni wraz z budynkiem technicznym, która stanęła 15 metrów od ruin starej. Autorem projektu był prof. Stanisław Puzyna z Politechniki Gdańskiej. Konstrukcję wykonano z prefabrykowanych bloczków betonowych, łączonych pionowymi wkładkami ze stali zbrojonej i poziomymi wieńcami zbrojonymi co szóstą warstwę bloczków. U dołu wieża ma średnicę 6 metrów, u góry 4,5 metra, a całkowita wysokość wynosi 26,5 metra. W laternie, na wysokości 53 m n.p.m., umieszczono urządzenie optyczno – świetlne, składające się z cylindrycznej soczewki średnicy 1000 mm i dwupozycyjnego zmieniacza z dwoma żarówkami o mocy 1000 W każda, o zasięgu 19,5 Mm. Nowa latarnia zaświeciła po raz pierwszy 25 sierpnia 1951 roku o godz. 18.57. Uroczystego zaświecenia światła latarni dokonał Dyrektor Gdańskiego Urzędu Morskiego, kpt. ż.w.  Waldemar Wallas.

W latach 1957-1997 pełniła ona również funkcję radiolatarni i nadawała alfabetem Morse’a sygnał „KM”.

Latarnia została udostępniona do zwiedzania przez Biuro Hydrograficzne Rzeczypospolitej Polskiej w Gdyni 1 czerwca 1992 roku. Towarzystwo Przyjaciół Narodowego Muzeum Morskiego, jako organizator ruchu turystycznego w imieniu Urzędu Morskiego w Gdyni, każdego roku w okresie od maja do końca września zaprasza do zwiedzania latarni morskich w Krynicy Morskiej, Stilo, Rozewiu i Helu.

LATARNICY w LM KRYNICA MORSKA
Lp.	Nazwisko i imię	Okres pracy
	Śmigielski Jan	18.03.1950r. – 07.08.1954r.
	Demond Hipolit	21.05.1951r. – 14.03.1953r.
	Pakulski Krzysztof	01.07.1951r. – 24.04.1954r.
	Makowski Michał	22.03.1952r. – 15.10.1952r.
	Miller Franciszek	20.06.1952r. – 15.09.1960r.
	Kryszczuk Konstanty	15.10.1952r. – 30.11.1956r.
	Kurowski Edmund	20.01.1955r. – 25.05.1964r.
	Piotrowski Henryk	21.07.1956r. – 05.02.1959r.
	Gambusch Jan	01.05.1957r. – 21.09.1961r.
	Fornalik Zbigniew	21.08.1959r. – 21.03.1985r.
	Marczyk Andrzej	20.04.1961r. – 27.06.2008r.
	Janczyszyn Józef	16.06.1961r. – 31.12.1981r.
	Banaszak Kazimierz	07.09.1964r. – 01.10.1964r.
	Kacpura Jan	01.04.1964r. – 31.01.1992r.
	Broniszewski Milan	01.02.1982r. – 13.09.1987r.
	Fornalik Jerzy	02.05.1985r. – 31.07.1985r.
	Włoch Andrzej	01.11.1985r. – nadal
	Serafin Mirosław	02.06.1989r. – 30.12.1991r.
	Małecki Krzysztof	15.07.2008r. – nadal

Administratorem latarni w Krynicy Morskiej nadal jest Urząd Morski w Gdyni.